سل سبیل

در گذرند
ارام
بر دو سوی خاطرم
دیوارهای یاد

اجرهای قرمز چرک مرده با بند کشی خاکستری
دیوارهای خشت مال گچ پوش

از من هنوز برجاست
خطی سیاه از زغال یاد
و کنده کاریهای بد ترکیب.

مرا به یاد دارند
درهای بسته ای که با وجود گذشت سالیان
تشنگی ترکهایشان را
جلای خیس رنگی
سیراب نکرده است
اما
پشت درها
در میان ادمها
کسی را به یاد نیست
از چشمان درشت و پف کرده کودکی
با موهای بلند فر خورده
که در میان کوچه های پرجنب و جوش تنهائی
به دنبال همبازی می گشت.

سرهنگ دیرسالی است که مرده است
و صندلی خالی او بر بالکن کوچک
تنها و افسرده است.

خانم سرهنگ که ترسناک بود
دیگر تا سر کوچه هم نمی اید
و در خانه موسی
که همیشه باز بود و خوش امد گو
برای همیشه بسته است.

تنها درخت نیم خشکیده به یاد دارد
ضربات توپ پلاستیکی
و شیرچه های ماهرانه برای دفع توپ
و فریادها و غلغله را
بر سر جر زنی تیم مقابل.

و کاووس
که تازه از دهات امده بود
و هیچ دوچرخه نداشت
چه نامرد بود
که صفا می کرد
با دوچرخه بنفش بی ترمز من.

راستی کسی برای کاووس دوچرخه خرید؟