1شعر طبیعت

در جا ده برف الوده
راه می سپارم
چشم بر اسمان
ابی
گوش با تلاطم رود
سرد
پر شکن
و در سینه ام
نفس سرد زمین راه میکشد
دورترک
یخ بسته سنگی غنوده است
در بستر سرد خود
بر دل کوه

براستی چرا
جویای چیستم
در این راه یخزده
دره های سرد
کوههای پر برف